Pracownicy Zakładu Pojazdów Mechanicznych (1975 r.). Od lewej: inż. K. Żabczyński, mgr inż. K. Piasecki, mgr inż. S. Taryma, mgr inż. M. Wilga, G. Mężeński, mgr inż. L. Jakusz, prof. zw. M. Dębicki, dr inż. A. Grabowski, doc. dr inż. W. Nowakowski, mgr inż. R. Krupowicz
Zasłużeni pracownicy Katedry
 |
Prof. zw. mgr inż. Mieczysław Dębicki urodził się 01.01.1905 roku w Warszawie, jako syn Zofii i Zdzisława Klemensa. Po ukończeniu szóstej klasy gimnazjum w 1922 roku, wstąpił do Szkoły Morskiej w Tczewie, w której uzyskał maturę w 1924 roku, po czym przez rok odbywał praktykę okrętową na statkach pełnomorskich jako asystent maszynowy. Studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej rozpoczął w roku 1925. W 1929 roku przeniósł się na identyczny wydział Politechniki Lwowskiej, który ukończył w 1932 roku. |
W tym też roku podjął pracę w Związku Właścicieli Przedsiębiorstw Samochodowych w Warszawie, skąd przeszedł do firmy Auto-Service, na stanowisko kierownika warsztatów samochodowych, a następnie do biura technicznego Fabryki Silników Lotniczych Polskich Zakładów SKODA na Okęciu. W 1934 roku został konstruktorem w Biurze Studiów Państwowego Zakładu Inżynierii, gdzie pracował w dziale podwoziowym, którym kierował od 1937 roku. Pod kierownictwem prof. Dębickiego i przy jego współudziale opracowano wiele projektów podwozi samochodowych: samochodu osobowego typu 403 (1936), samochodu ciężarowego o ładowności 4 ton typu 703 (1937) i typu 713 (1938), autobusu typu 723 z odmianą na gaz ssany typu 723G (1939), popularnego samochodu osobowego A W (1938), wózka akumulatorowego (1939). Od 1936 roku wykładał równocześnie budowę samochodów w Państwowej Lotniczo-Samochodowej Szkole Technicznej w Warszawie.
Podczas okupacji niemieckiej działał czynnie w AK pod pseudonimem "Zygmunt". Był żołnierzem Oddziału Dyspozycyjnego MOTOR, przemianowanego później na Brygadę Dywersyjną "Broda-53", w skład której wchodził batalion "Zośka". Zadaniem zespołu dywersyjnego AK, kierowanego przez Dębickiego, było przygotowanie kradzionych samochodów niemieckich do akcji dywersyjnych przez zmianę ich wyglądu zewnętrznego i wyposażenie w nowe tablice rejestracyjne oraz dokumenty. Dla ludzi wskazanych przez dowództwo prowadzono naukę jazdy oraz transportowano broń i materiały wybuchowe na akcje bojowe.
W 1945 roku prof. Dębicki zorganizował Państwowe Przedsiębiorstwo Transportowe w Bydgoszczy i Gdańsku oraz w kwietniu tegoż roku przystąpił do organizacji Politechniki Gdańskiej, w której objął kierownictwo Katedry Pojazdów Mechanicznych jako zastępca profesora. W 1949 roku otrzymał nominację na prof. nadzwyczajnego, a w 1962 roku – na prof. zwyczajnego. W latach 1951-54 był dziekanem Wydziału Mechanicznego, a w latach 1956-59 prorektorem ds. nauki.
W latach 1946-50 brał udział w opracowaniu podwozia samochodu ciężarowego o ładowności 3,5 tony – STAR 20. Za pracę tę w 1949 roku prof. Dębicki wraz z zespołem otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia. Pod jego kierunkiem prowadzono szereg prac konstruktorskich i badawczych, m.in.: badania silnika ciągnikowego URSUS 45 przy zastosowaniu surówki spirytusowej jako paliwa (1950), badania prototypu silnika kutrowego RENAG (1951), badania wpływu stosowanego oleju samochodowego na zużycie silnika ciągnika ZETOR (1952), projekt koncepcyjny transportera opancerzonego (nagroda Ministra Obrony Narodowej w 1952 r.), opracowanie metodyki badawczej oraz stanowiska badawczego dla układów wtryskowych do silników wysokoprężnych (1954), opracowanie i wdrożenie metodyki badawczej ogumienia samochodowego (1960).
