Działalność naukowa, współpraca z przemysłem i innymi instytucjami
Katedra Pojazdów Mechanicznych podjęła działalność pod kierownictwem prof. zw. mgr inż. Mieczysława Dębickiego. Prof. Dębicki był wybitnym konstruktorem samochodowym. Od 1933 roku pracował w Państwowych Zakładach Inżynierii w Warszawie jako kierownik grupy konstrukcyjnej. Pod jego kierunkiem wykonano projekty i prototypy podwozi: samochodu osobowego PZInż. 403, samochodów ciężarowych 703 i 713 oraz autobusu 723 G. Był też twórcą podwozia popularnego samochodu „AW”. Seryjną produkcję wszystkich tych samochodów uniemożliwił wybuch wojny.
W roku 1946 Centralny Zarząd Motoryzacji oraz Zjednoczenie Przemysłu Motoryzacyjnego powierzyły prof. Dębickiemu zadanie opracowania konstrukcji samochodu ciężarowego. Projekt ten został zrealizowany, samochód wszedł do produkcji jako Star 20, a Profesor wraz z zespołem otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia.
W pierwszym okresie istnienia Katedry wyposażenie w aparaturę pomiarową było skromne, pozwalało jednak na prowadzenie prac badawczych, głównie zlecanych przez instytucje zewnętrzne. Tematyka tych prac zależała od potrzeb zleceniodawców i tak się złożyło, że dotyczyła w pierwszych latach zagadnień silnikowych:
- dla Instytutu Motoryzacji: badania silnika S-60 oraz dwie prace związane z zastosowaniem surówki spirytusowej jako paliwa do silnika Ursus 45,
- dla Instytutu Motoryzacji i Elektryfikacji Rolnictwa: wpływ gatunku oleju na zużycie łożysk w silniku ciągnika Zetor 25,
- dla Ministerstwa Żeglugi: badania prototypu silnika kutrowego „Renag”,
- dla Biura Konstrukcyjnego Przemysłu Motoryzacyjnego: projekty stanowisk do badania urządzeń wtryskowych i do badania parametrów powietrza chłodzącego silnik.
Dużym osiągnięciem zespołu Katedry było zajęcie I miejsca w dwóch konkursach Ministerstwa Obrony Narodowej na projekty pojazdów specjalnych, w roku 1953 i 1958/1959. Prace te stanowiły odejście od zagadnień silnikowych. Natomiast wykonanie w roku 1960 zbiorowego opracowania dotyczącego metodyki badań ogumienia samochodowego dla Centralnego Laboratorium Oponiarskiego „Stomil” w Poznaniu, rozpoczęło trwający wiele lat okres współpracy z przemysłem oponiarskim. Najpierw prowadzone były badania związane z przyczepnością opon na nawierzchniach suchych i mokrych. Do realizacji tych badań zbudowane zostały przyczepy pomiarowe dostosowane do badania przyczepności opon samochodów osobowych i ciężarowych. Zbudowano także urządzenie do fotografowania śladu styku toczącej się opony z jezdnią, umożliwiające analizę odprowadzania wody przez rowki tej opony.
Katedra Maszyn Dźwigowych i Przenośnikowych, kierowana przez prof. zw. Stanisława Łukasiewicza, rozpoczęła działalność także w 1945 roku. W roku 1947 prof. Łukasiewicz opracował przy pomocy asystenta J. Chomickiego analizę porównawczą urządzeń przeładunkowych do węgla dla portu w Gdańsku. W latach 1947-1950 praca ta objęła szereg ekspertyz i projektów dla portów, stoczni i przemysłu.
W latach 1949-1951 adiunkci A. Rachalski i T. Bury oddelegowani zostali do Holandii i Węgier do odbioru dźwigów. Od roku 1952 pracownicy Katedry, a także dyplomanci, wygłaszali na sesjach naukowych Politechniki Gdańskiej referaty i komunikaty naukowe. Do roku 1960 Katedra wykonała szereg prac na zlecenie portów morskich i stoczni w Gdańsku, Gdyni i Szczecinie. Prace te dotyczyły oceny stanu technicznego dźwignic, przenośników i wciągników pionowych, określenia przyczyn awarii urządzeń przeładunkowych, ich remontu i modernizacji oraz obliczeniowe i eksperymentalne określanie rozkładu naprężeń w elementach maszyn. Wykonywane przez Katedrę prace dla portów morskich nasunęły tematykę prac doktorskich mgr inż. Z. Wierzchowskiego oraz mgr inż. J. Jura.
Katedra prowadziła aktywną współpracę z zakładami przemysłowymi Wybrzeża oraz z biurami projektowymi CBKM w Bytomiu Oddział w Gdańsku, CBKO w Gdańsku oraz z CTO w Gdańsku. Naukowe prace własne publikowane były w technicznych czasopismach krajowych i zagranicznych. Pracownicy Katedry brali także udział, wygłaszając referaty, na kongresach i zjazdach naukowych w Magdeburgu, Dreźnie i Antwerpii. W latach 80. Zespół Maszyn Roboczych Ciężkich współpracował:
- z Ośrodkiem Badawczo-Rozwojowym Dźwignic i Urządzeń Transportowych w Bytomiu – Oddział w Gdańsku przy projektowaniu żurawi dla kraju i na eksport,
- z Fabryką Urządzeń Okrętowych „Techmet” przy projektowaniu chwytni kontenerowych,
- z Polskim Rejestrem Statków przy opracowywaniu przepisów dotyczących żurawi pływających o dużym udźwigu.
Po przyjściu do Zespołu Maszyn Roboczych prof. Stanisława Wojciecha profil działalności naukowej został poszerzony o współczesne metody obliczeniowe, a w szczególności o zastosowanie metod komputerowych do modelowania dynamiki maszyn i sterowania napędami. Efektem tej działalności są publikacje w kraju i za granicą oraz rozbudowane stanowiska naukowo-dydaktyczne. Obecnie prace Zespołu koncentrują się na dwóch kierunkach aplikacyjnych:
- logistyce twardej HL (Hard Logistics), czyli na zasadach stosowania urządzeń transportu bliskiego w systemach logistycznych,
- zasadach oceny stanu technicznego urządzeń transportu bliskiego i prognozowaniu czasu dalszej ich eksploatacji.
Prace te zostały wdrożone w przedsiębiorstwach logistycznych oraz w portach Gdańska i Gdyni.
